zondag 16 oktober 2016

Total Shock

De dagen nadat ik de uitslag had gehoord, heb ik veel gegoogled, gejankt en vooral slecht geslapen.
Iedereen in mijn omgeving moest ik uitleggen wat ik nu precies had.
Eigenlijk wist ik alleen uit te leggen wat ik wist en kon op verdere vragen geen antwoord gegeven...
Ik was angstig, kon mijn gevoelens niet kwijt en kon me zo niet voorstellen dat ik doodziek was, want ik voelde me helemaal niet ziek!

Die acceptie is best verrot. Ik ben me bewust wat ik heb, maar ergens wil het niet tot me doordringen.
Hoezo moet ik chemotherapie? Hoezo moet ik stamceltransplantatie? En hoe gaat dat? Overleef ik dat? Krijg ik een kaal hoofd, hoe ga ik eruit zien, hoe zit het met mijn weerstand...Hoe moet dat met mijn man, kinderen, katten, familie, vrienden.... mijn leven, mijn toekomst??

24 uur per dag gingen deze vragen door mijn hoofd en ondertussen bleef ik gewoon vrolijk en positief. Want aan negatief zijn heb je niks en ga je er ook sneller aan onderdoor.
Ik zie alles vol vertrouwen tegemoet, dat moest, dat eiste ik van mezelf.

Ik heb dan ook gewoon mijn dingetjes gedaan en ben ook gewoon naar feestjes geweest en heb ook gewoon een wijntje gedronken. Ik wilde niet ook nog mijn gezelligheid af laten pakken en ik wilde toch echt nog ff genieten van het leven....

Maar toen begon ik te merken dat ik s'nachts problemen kreeg met slapen, dat had ik al wel, maar nu in vorm van nachtmerries of helemaal niet kunnen slapen. Pas als het licht werd, sliep ik in. De gekste dingen gingen door mijn hoofd. Het leek meer op angstaanvallen dan gewoon piekeren..
Ook dat zou ik meenemen bij de volgende afspraak.....

Het was me in ieder geval duidelijk: Het was geen ordinair griepje die zo over zou zijn....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten